Bodhi, de wakkere, ongeboren, onbeperkte en alles omvattende aanwezigheid incarneert in jouw lichaam en geest, in sattva. De volmaakt vrij functionerende aanwezigheid manifesteert zich in jouw karma en diep ingesleten patronen. Vorm is openheid, openheid is vorm. En deze vorm is precies, maar dan ook precies, jouw leven zoals het is. Zonder meer, zonder minder. Zonder daar iets aan toe te voegen of daar iets aan af te doen. De ongeborene is precies dit, jouw leven. Er is niets anders. Dit heeft verstrekkende consequenties en het is de enige reële basis voor mededogen die ik ken. Lees nu het verhaal van de grote Chinese meester Mazu (709 – 788 n. C.) en zijn leerling Feng.

Op een dag toen Feng een zware kruiwagen voortduwde zat Mazu met uitgestrekte benen op de weg. Feng vroeg: ‘Zou de eerwaarde zijn benen willen intrekken?’

Mazu antwoordde: ‘Wat eenmaal is uitgestrekt, wordt niet ingetrokken.’

Feng zei: ‘Wat eenmaal in beweging is gezet, kan niet worden gestopt’ en hij reed met de zware kruiwagen over de benen van Mazu.

Met gewonde benen ging Mazu terug naar de zaal van het onderricht, greep een bijl en sprak: ‘Degene die zojuist de benen van deze oude monnik verwondde komt naar voren.’

Feng kwam te voorschijn en strekte zijn nek uit voor Mazu.

Mazu legde de bijl weg.

uit: Jiangxi Daoyi Chanshi Yulu.

Wat eenmaal is uitgestrekt, wordt niet ingetrokken. Karma werkt. Wat eenmaal in beweging is gezet, kan niet worden gestopt. Karma werkt. En we rijden dwars over de benen van de ander heen. En we doen dat voortdurend, de gehele dag door. Er is geen uitweg. Zelfs als we zien wat we doen en we ons bewust zijn van de werking van ons karma, dan rijden we nog over de benen van de ander heen, maar dan met een pijnlijk besef. Soms kunnen we bijsturen, als we het over de benen heen rijden meer dan ons liefs is in het volle licht hebben gezien. Maar al te vaak moeten we opstaan als ons wordt gevraagd wie de benen van de oude monnik heeft verwond en naar voren komen. En gaan staan voor ons leven, ons karma, het enige wat er is.

Ik ben verantwoordelijk en ik meer dan ieder ander. Deze verantwoordelijkheid en deze pijnlijke realisatie van mijn tekort, mijn onvermogen, mijn falen, keer op keer, opent mijn hermetische bestaan voor compassie. Allereerst compassie voor mezelf, dat ik niet anders kan, hoe graag ik ook anders zou willen. Vervolgens compassie voor de ander, voor diens onvermogen en onmacht, omdat zijn leven is zoals het is. Openheid is vorm, is de ultieme bekrachtiging van mijn door en door geconditioneerde leven, precies zoals het is. Hier sta ik dan, ik kan niet anders. Ik kan niet anders dan hiervoor buigen. En met gevouwen handen ontvang ik de consequenties. De bron van mijn bestaan, is de pijn van de dingen die niet overgaan.

1 Reactie

  1. Met belangstelling heb ik de laatste blog gelezen. Ik zou eigenlijk een vraag stellen, een vraag die me persoonlijk al vijftien jaar bezig houdt: Waar komt het kwaad vandaan? Ik zou kunnen antwoorden, naald. het blog, door karma. Ik zou kunnen antwoorden door onwetendheid, of in absolute zin is goed en kwaad geen issue.
    Maar toch…
    Sensei, zou jij een antwoord op mijn vraag kunnen geven?
    Met dank en groet, Corrie Koppedraijer.

    Post a Reply

Reactie toevoegen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *