De inzet van de lopende Zen Cirkel in Utrecht is, in Trungpa’s woorden, de volgende: ‘In het boeddhisme drukken we onze bereidheid om realistisch te zijn uit middels de beoefening van meditatie. Meditatie is geen kwestie van trachten extase, geestelijke gelukzaligheid of rust te bereiken, noch is het een poging een beter mens te worden.’ (Mythe van de Vrijheid, p.18) Dit betekent dat we te maken krijgen met teleurstelling en teleurstelling is een belangrijke ervaring op het geestelijke pad. In Trungpa’s woorden: ‘We verwachten van de leer dat die al onze problemen zal oplossen; we verwachten dat we magische middelen zullen ontvangen om af te rekenen met onze depressies, onze agressie en onze seksuele frustraties. Tot onze verrassing beginnen we er achter te komen dat dit niet zal gebeuren. Het is erg teleurstellend te beseffen dat we aan onszelf en ons lijden moeten werken (…). We moeten onszelf toestaan teleurgesteld te zijn, wat betekent dat we onze ‘mij-heid’, onze verworvenheden opgeven.’ (ibidem, p. 21) We moeten onszelf toestaan teleurgesteld te zijn… Waar wil jij door je meditatiebeoefening vanaf komen? Je onrust? Je twijfel? Je onzekerheid? Je patronen? Je obsessies? Je onwetendheid? Je bevangenheid? Je egocentrisme? ‘Het is een voortdurende ontmaskering, een laag na laag afpellen van maskers.’ En dan wat??? ‘We erkennen dus wat we zijn, in plaats van te proberen ons te verbergen voor onze problemen en irritaties. (…) Het is eerder zo dat we in onze beoefening van zitmeditatie voortdurend in contact zijn met ons dagelijkse leven. Meditatiebeoefening brengt onze neuroses eerder naar de oppervlakte dan dat ze ze verbergt op de bodem van onze geest. Ze maakt het mogelijk met ons leven om te gaan als iets werkbaars.’ (ibidem p. 19) Als iets werkbaars… Juist daarom moeten we onze teleurstellingen koesteren! Langzaam aan worden we meer onszelf. Geleidelijk aan zijn we meer met wat er is.