Uiteindelijk is het gehele proces van ontwikkelen, leren, groeien, beoefenen, het gaan van fase tot fase onnodig.  Het is niet zo moeilijk om verlichting (ontwaken, wakker zijn, licht-zijn), openheid en de illusie van de soliditeit van het ik, elk moment te ervaren. Ook als je in de spits op Utrecht Centraal staat of als je moet stressen om je werk af te krijgen. Het probleem is dat niemand een zo simpele waarheid wil accepteren. Dit niet willen zien van wat het geval is, noemt de grote Tibetaanse leraar Chogyal Trungpa Rinpoche ‘onwetendheid’. Daarom is er het gehele proces dat we moeten doorlopen, van fase naar fase, van jaar tot jaar, van inspanning op inspanning, niet omdat het ‘leuk’ is, maar omdat we eenvoudigweg niet anders kunnen. In dit proces wordt de illusie van het eigenstandige bestaan van het ik telkens weer onderuit gehaald, worden schillen van weerstand en verzet ongedaan gemaakt en worden mijn harde voorwaarden fundamenteel in twijfel getrokken. Meditatie is geen oefening waarmee ik begin om uiteindelijk verlicht te worden. Meditatie is een oefening om mezelf te herinneren dat ik al verlicht ben. Ze is een oefening om mezelf te herinneren, door alle onwetendheid, illusies, schillen en voorwaarden heen. Mezelf als een ontwaakt, wakker, licht-wezen, zonder kern en zonder periferie. Vanaf 9 maart delen we weer deze herinnering van onszelf met anderen in de Zen Cirkel in Utrecht. Deel jij mee?